Метализација – идеалната технологија за најдобра антикорозивна заштита
08.10.2018

Метализацијата обезбедува антикорозивна заштита и го продолжува работниот век на серии производи кои обично се изложени на неповолни еколошки и работни услови. 

Денес постојат неколку техники на метализација, но сите можат да се групираат главно во 2 големи категории. Првата вклучува решенија за финиширање, декорација и антикорозивни цели, а втората се состои од технологии наменети да обезбедат издржливост на деловите во текот на времето или да создадат термички бариери каде што е потребно. 

Метализацијата е препорачано решение за серии антикорозивни апликации или за технолошки, како што се потребни во нафтената и гасната индустрија, во петрохемиската област или во поморскиот домен. 

Како функционира термичкото прскање? 

Сите методи на метализација подразбираат покривање површина со стопени метални честички кои треба да создадат заштитен слој додека се прилепуваат на површината на која се термички напрскани. За целите на топење, потребен е извор на загревање заедно со материјал за прскање и метод за проектирање на стопените честички. При допир со површината што треба да се третира, честичките се зацврстуваат и механички се прилепуваат првично за првиот слој на покриената област, а потоа и меѓусебно, градејќи ја антикорозивната заштита. 

Поради фактот што енергијата потребна за загревање на честичките не е релевантна во споредба со онаа потребна за прскање, за време на метализацијата само мала количина топлина се пренесува на површината што треба да се обработи. Сè додека разликите во температурата помеѓу напрсканите честички и делот што треба да се третира се нерелевантни, нема ризик од термичка деформација како што би имало во случај на поцинкување.

Системите за прскање со пламен обично се опција кога треба да се добијат специфични нивоа на антикорозивна заштита. Во нивниот случај, жица се пренесува низ пламенскиот систем за да се стопи и потоа да се напрска на површината што треба да се заштити. Преку млазницата на опремата се потиснува силен проток на воздух за атомизирање и прскање на стопените честички. Преносот на жицата обично се обезбедува со воздушен мотор и менувач кои се дел од пиштолот на опремата. Може да се користат жици од 1.6mm до 4.76mm. 

Во случај на системи за метализација со електрична арка, две електрично наелектризирани жици се манипулираат на таков начин што ќе се конвергираат во одредена точка создавајќи електрична арка. Воздушна млазница ќе ги атомизира честичките и ќе ги напрска на површината што треба да се третира. Преносот на жицата низ системот се врши со помош на воздушен или електричен мотор и соодветно склопен менувач. 

Изборот на еден или друг метод на метализација зависи од секој проект поединечно. На пример, заштитите создадени со системи за прскање со електрична арка при користење алуминиумски жици се 2,5 пати поадхезивни од оние создадени при користење метода на прскање со пламен. Изборот ги зема предвид и други аспекти како што се: капацитет за складирање, леснотија на ракување, безбедност, трошоци и време за одржување, посакуваниот финиш и нивото на автоматизација на процесот. 

Ефикасност на заштитите создадени преку метализација 

Процесот на термичко прскање сам по себе не е навистина нов. Технологијата стана исклучително ефикасна во голем обем за време на 90-тите, кога беше користена во серии заштитни апликации од гасни турбини до метални клупи во паркови. Кога станува збор за заштита на челични конструкции, метализацијата е најдоброто и најпрепорачаното решение бидејќи нуди 20-годишна гаранција за сите обработени делови дури и ако овие се изложени на агресивни работни услови како оние во поморската индустрија и други слични домени. 

Метализацијата обично се изведува со користење на Цинк, Алуминиум или легури (85% Zn и 15% Al).  Изборот на вистинскиот материјал се базира на серии еколошки аспекти (корозивна атмосфера, температура итн.), законски спецификации и важечки норми, очекуван работен век на обработените делови, посакуван степен на адхезија, достапност на материјалот за покривка. 

Како општо правило, цинк заштитата најмногу се користи во случаи на апликации каде очекувањата поврзани со антикорозивната заштита се ниски (на пример: резервоари за вода, некои мостови и метални конструкции воопшто). Алуминиум нормално се користи во ситуации во кои постои висока потреба од антикорозивна заштита (на пример кога деловите се изложени на солена вода или на агресивни дејствија). 

Понатаму, Алуминиум се користи во случаи на апликации со висока температура како што се оние во офшор проекти или во нафтената и гасната индустрија. 

Легурите се користат кога отпорноста на корозија на Цинк е дозволената граница за делот што треба да се обработи. 

За финиширачки цели, други материјали и легури можат да станат опции – Бакар, Алуминиумска бронза, Фосфор – бронза.